“พี่ซองอูไปกินข้าวกันครับ เนียลทำเสร็จแล้ว”
“...”
คนตัวขาวยืนเกาะขอบประตูห้องพร้อมกับยู่ปากมองไปยัง อง ซองอู แฟนหนุ่มของตัวเองที่นอนไถไอแพดเล่นไม่แม้แต่จะปรายตามองมาทางเขาด้วยซ้ำ
ยังไม่หายงอนกันอีกหรอ..
อันที่จริงแล้วเรื่องราวมันก็ไม่ได้ร้ายแรงอะไรมากมายหรอก ก็แค่ทั้งสองคนเล่นเกมด้วยกันคลายเครียดจากงานในวันหยุด
ด้วยความที่คัง แดเนียลน่ะเป็นเด็กติดเกม เซียนมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ส่วนอง ซองอูเรียกได้ว่าเป็นคนที่ขี้โม้ที่มีฝีมือแค่พอถูไถมากกว่า ถึงเวลาดวลกันขึ้นมาจริงๆ ก็คงเดากันได้ไม่ยากว่าใครจะเป็นฝ่ายแพ้ชนะ
ก็เพราะอย่างงั้นแดเนียลเลยเผลอล้อไปเสียยกใหญ่แฟนหนุ่มของเขาเลยเสียเซลฟ์พาลไม่คุยด้วยมาเป็นวัน
“โถ ไม่ตอบยังไม่น่าน้อยใจเท่าไม่มองหน้ากันด้วยซ้ำนะครับ” แดเนียลเดินมานั่งปลายเตียงแต่อีกฝ่ายก็ยังทำเหมือนเดิม เมินเฉยราวกับคนตัวขาวนั้นไร้ตัวตน
“ฮื่อ.. พี่ซองอูครับ”
“...”
“ใจร้ายกับเนียลจังเลยครับ”
ใครกันนะที่คอยบ่นเขาเสมอว่าเป็นเด็กน้อย เอาแต่ใจ ดื้อและขี้งอน ตอนนี้คนนั้นเองนั่นแหละที่คุณสมบัติเกือบจะครบทุกอย่างต่างเพียงแค่อีกฝ่ายน่ะดื้อเงียบ
ก็ได้ครับพี่ซองอูเดี๋ยวเนียลจะ ‘ง้อ’ พี่ซองอูอย่างสุดความสามารถเลย
“เจอแบบนี้เนียลเหนื่อยเลยครับ เฮ้อ” คนตัวขาวล้มตัวลงนอนหนุนตักแฟนหนุ่มของตัวเองก่อนจะเงยหน้าช้อนตามอง ซองอูเปรยตามามองดูว่าแฟนเด็กของเขาทำอะไร ถึงแม้จะงอนแต่ก็ไม่ได้ผลักหรือผละตัวหนีไปก่อนจะเบนสายตากลับไปที่ไอแพดของตัวเองดังเดิม
แดเนียลยิ้มซุกซน
“เนียลขอโทษครับพี่ซองอู ดีกับเนียลนะครับ” แดเนียลพลิกตัวเอาแก้มแนบหน้าขาอีกฝ่าย ถูไถแก้มนิ่มไปมาอย่างออดอ้อนและจงใจให้มันเฉียดกับ ‘อะไรบางอย่าง’ ที่ทำให้คนโดนกระทำอดรู้สึกหวิวๆ อย่างเสียไม่ได้
“น้องซองอูครับ น้องซองอู” มือขาวเลื่อนขึ้นมาลูบคลำกลางลำตัวของซองอูเบาๆ อีกทั้งยังแกล้งซบหน้าเข้าไปใกล้บริเวณอันตรายนั่นอีกต่างหาก
“พี่ซองอูไม่คุยกับเนียลเลยครับ ทำยังไงดี”
“ทำอะไรครับ”
“ดูสิ ขนาดนี้แล้วยังไม่ยอมเรียกชื่อเนียลเลยครับน้องซองอู” แดเนียลลากนิ้วไปตามแนวยาว ซุกหน้าแนบก่อนจะงับท่อนเอ็นผ่านเนื้อผ้าแล้วจูบเบาๆ ที่ส่วนปลาย ถึงใบหน้าของซองอูจะเรียบขึงแต่แกนกายกลับกระตุกรับสัมผัสวาบหวิวเหมือนชอบใจที่โดนหยอกล้อแบบนี้
“หยุดครับ จะทำอะไร” ซองอูถดเอวหนีเพราะคิดว่าถ้าปล่อยให้คนตัวขาวทำตามใจต่อไปเขาจะต้องแย่แน่ๆ
“เนียลกำลังปรึกษาน้องซองอูอยู่ครับว่าจะทำยังไงให้พี่ซองอูดีกับเนียลดี” เหมือนเปิดโอกาสให้กันเสียดื้อๆ พอได้ทีกายขาวก็เข้ามาแทรกอยู่ตรงกลางหว่างขาของร่างโปร่งเสียแล้วอีกทั้งยังแนบหน้าลงมาทับที่เดิมทำเอาซองอูต้องขบกรามแน่นข่มอารมณ์ไว้
“เนียลเสียใจจังเลยน้องซองอู เนียลไม่ได้เจตนาจะว่าพี่ซองอูกากเลยนะ”
“...”
“อะไรนะครับ งั้นเรามาทำอะไรให้พี่ซองอูรู้สึกดีขึ้นกันอย่างงั้นหรอครับ”
“...”
“อ๋า.. น้องซองอูบอกว่าอึดอัดจะแย่แล้วอยากออกมาสูดอากาศข้างนอกหรอครับ”
ลมหายใจร้อนๆ ที่รดรินอยู่กลางลำตัวทำให้แกนกายของร่างโปร่งขยายพองขึ้นอย่างง่ายดาย ยิ่งมีเด็กตัวขาวๆ หน้าใสๆ คร่อมทับไว้แบบนี้ไม่แปลกเลยที่ซองอูจะขึ้นได้ง่ายแบบนี้
แดเนียลทำเกินไปแล้ว
ยอมรับว่ามีอารมณ์ร่วมขึ้นมาหน่อยนึง
“อย่าครับ หยุด” ร่างโปร่งพยายามถอยหนีแต่ก็เหมือนการร่วมมือกับมือขาวที่กำลังร่นกางเกงวอร์มตัวยาวกับชั้นในสีเข้มของซองอูให้ออกไปอย่างง่ายดาย คนนึงก็ดื้อรั้นที่จะหนีอีกคนก็รั้นที่จะถอดออก
และสุดท้ายมันก็ต้องมีคนแพ้สักคน
“โอ้.. น้องซองอูบอกว่า ดูสิครับป่ะป๊าอากาศข้างนอกดีกว่าเห็นๆ เลย”
“พอแล้วครับ พี่ไม่เล่นนะ เอากางเกงพี่คืนมาครับ”
“เนียลก็ไม่เล่นนะครับป่ะป๊า แต่ว่าถ้าจะให้พอตอนนี้น่ะจะดีจริงๆ หรอครับ” แดเนียลเท้าคางมองน้องซองอูก่อนจะสบสายตาแฟนหนุ่มของตัวแล้วแกล้งยิ้มซื่อๆ ให้
แบบนี้มันจงใจปั่นประสาทกันชัดๆ!!
“เนียลคงหยุดไม่ได้หรอกนะครับ เพราะตอนนี้น้องซองอูกำลังต้องการเนียลมากๆ เลย”
“ให้เนียลปลอบน้องซองอูนะครับป่ะป๊า”
“อืม..” ร่างโปร่งพยามข่มเสียงในลำคอ ยามที่ริมฝีปากนุ่มหยุ่นครอบตัวตนของเขาลงมาอย่างไม่บอกไม่กล่าว
โพรงปากร้อนโอบล้อมความใหญ่โตไว้อย่างยากลำบากจนต้องใช้มือช่วยประคอง เสียงชื้นแฉะดังขึ้นเป็นระยะยามที่ส่วนปลายถูกตอดด้วยกระพุ้งแก้มอย่างที่ร่างโปร่งนั้นชอบให้ทำ
“อึก.. อือ” แกนกายของซองอูคับแน่นไปทั่วทำให้ยากที่จะกลืนกินได้ทั้งหมดแต่แดเนียลก็พยายามเอาอกเอาใจด้วยการผงกหัวขึ้นจากปลายลงไปจนสุดโคน ความเสียวกระสันนั้นทำเอาซองอูเผลอยกเอวขึ้นจนมันลึกเข้าไปอีก มือเรียวจึงยันหน้าขาแฟนหนุ่มเอาไว้กันสำลัก
“ดีไหมครับป่ะป๊า บอกเนียลหน่อย” ซองอูไม่ตอบแต่ร่างอวบก็พอจะเดาคำตอบได้จากอาการกระตุกตอบรับของสิ่งที่อยู่ในปาก
แดเนียลผละออกจากความใหญ่โตนั้น ทั้งลำท่อนเปียกชุ่มไปด้วยน้ำใสไหลเยิ้มจนยืดเป็นสายเชื่อมต่อไปที่ริมฝีปากสีสด ก่อนจะแลบลิ้นเลียส่วนปลาย แทรกผ่านรอยหยักที่มีน้ำใสปริ่มไล่ลงมาเรื่อยผ่านลำท่อนขึงขังที่มีเส้นเลือดปูดเกร็งไปทั่วจนถึงสองลูกกลมกลึงด้านล่าง ทั้งดูดดึง บีบเค้นอย่างเอาใจ ไหนจะดวงตาหวานที่ฉ่ำปรอยกำลังจ้องมองใบหน้าคมที่กำลังก้มมองเขาอยู่เหมือนกัน
แดเนียลทำให้ซองอูแทบคลั่ง อยากจะส่งมือไปขยำผมสีอ่อนแล้วสวนสะโพกใส่ปากนั่นแทบตาย แต่ก็ยั้งตัวเองไว้เพราะตอนนี้เขากำลังสนุกไปกับเกมที่แดเนียลเป็นคนคุม
“อา… แด-” ร่างโปร่งเชิดหน้าสูดปากครางอย่างสุขสมเกือบจะหลุดเอ่ยชื่อคนที่ทำให้เขาพึงพอใจไปแล้ว ยังดีที่กำหมัดแล้วหุบปากไว้ได้ทันเพราะคิดว่าอยากจะลองแกล้งต่ออีกสักนิดเลยจะลองขัดใจแดเนียลดู
ถ้าถามว่าหายงอนแล้วหรอ? งั้นเขาก็คงต้องถามกลับว่าถ้าถูกง้อด้วยวิธีนี้คุณจะงอนได้อีกนานแค่ไหน?
คนตัวขาวเร่งจังหวะมือที่รูดรั้งให้เร็วขึ้น ส่งลิ้นแลบเลียและดูดกลืนส่วนปลายถี่ๆ จนรับรู้ได้ถึงอาการหอบเกร็งของคนที่ถูกกระทำจากนั้นไม่นานก็ปล่อยของเหลวอุ่นข้นเข้าไปทั่วโพรงปากนุ่มล้นทะลักจนไหลออกมาเลอะมุมปาก
“อ่ะ.. อา” แดเนียลส่งเสียงเล็กน้อย อ้าปากคายแกนกายของคนรักออกมาทั้งๆ ที่ยังไม่ได้กลืนน้ำรักส่วนนึงหยดย้อยลงบนที่ที่มันจากมา อีกส่วนถูกร่างอวบกลืนกินเข้าไปจนหมด
อง ซองอูที่ได้เห็นภาพนั้นก็รู้สึกบรรยายไม่ถูก มันทั้งเซ็กซี่ ทั้งปลุกกามารมณ์อย่างหยาบคาย แดเนียลจะทำให้เขาคลั่งตายให้ได้เลยหรือยังไงกัน
“เนียลปลอบน้องซองอูได้ดีไหมครับป่ะป๊า”
“ดีครับ แต่ยังไม่พอใจ” ใครจะรู้ว่าภายใต้ใบหน้าเรียบเฉยนั่นซองอูกำลังกระหยิ่มยิ้มย่องอยู่ในใจ
“ทำให้พี่พอใจมากกว่าได้ไหมครับ”
“ถ้าทำได้จะหายงอนเนียลใช่ไหมครับ”
“แล้วแต่ความพอใจครับ”
“ไม่บอกก็ทำให้อยู่แล้ว”
จบประโยคร่างอวบก็ขึ้นคร่อมแฟนหนุ่มโดยสมบูรณ์แบบ ริมฝีปากนุ่มๆ ของแดเนียลทาบทับลงไปบนอวัยวะเดียวกันของอีกฝ่ายก่อนส่งปลายลิ้นร้อนไปหยอกล้อ ซองอูก็เปิดทางให้ลิ้นเล็กกวาดต้อนแลกเปลี่ยนเกี่ยวพันกันอย่างเร่าร้อน
สอดมือหนาเข้าไปใต้เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวบางที่โปรดปรานให้แดเนียลใส่นอน ลูบไล้แผ่นหลังขาวเนียนกรีดนิ้วไปตามแนวสันหลังต่ำลงมาจนถึงสะโพกกลมกลึง เขาบีบเค้นมันจนขึ้นเป็นรอยนิ้วมือ เขารักหุ่นของแดเนียลไม่ว่าจะสัมผัสตรงไหนมันก็นิ่มนุ่มเต็มไม้เต็มมือไปหมด
“อื้อ..” เสียงทุ้มแหบประท้วงขอลมหายใจ จากตอนแรกที่รุกจูบซองอูกลับกลายเป็นว่าถูกป้อนจูบเองซะได้ “อือ.. ป่ะป๊าอย่าทำรอยเยอะครับ”
“ขัดใจหรอครับ หืม” จมูกโด่งซุกไซร้ไปทั่วบริเวณลำคอระหง สูดดมกลิ่นกายหอมหวานที่ชอบนักชอบหนาสลับกับลากลิ้นผ่านทั่วทุกพื้นที่ก่อนจะขบเม้มจนเป็นรอยสีกุหลาบจางๆ
“เปล่าครับ เนียลอยากให้ป่ะป๊าทำให้ที่อกมากกว่า”
“ทำให้หน่อยนะครับป่ะป๊า”
ร่างโปร่งยันตัวเองขึ้นพิงหัวเตียงทันทีที่ร่างอวบพูดจบ หัวสมองเขามันตื้อไปหมด ไม่รู้ว่าใครสอนถึงได้พูดจาน่ารักแต่ก็น่าตีไปด้วยแบบนี้ ยิ่งพูดเสียงพร่าข้างๆ หูยิ่งทำให้อารมณ์พุ่งขึ้นสูง
ซองอูใช้ปากปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสองสามเม็ดบน ร่นมันลงให้พ้นจากลาดไหล่ขาว ก้มหยอกล้อกับติ่งไตสีหวานที่ชูชันสู้ลิ้น ดูดเม้มอยู่อย่างนั้นราวกับเจอของหวานที่ถูกใจอีกทั้งยังสร้างรอยไว้ตามแผ่นอกขาวตามที่เจ้าตัวขออีกด้วย
“อ๊ะ.. ป่ะป๊า.. อื้อ เนียลชอบแบบนั้น” น้ำเสียงออดอ้อนข้างใบหูของแดเนียลทำให้อะไรๆ ที่สงบไปแล้วของซองอูแผลงฤทธิ์ขึ้นมาอีกครั้ง ยิ่งรู้สึกเสียวมากขึ้นเท่าไรร่างอวบที่คร่อมตักอยู่ก็ยิ่งแอ่นอกรับสัมผัสจากลิ้นร้อนมากขึ้นเท่านั้น
“ไม่ไหวแล้วป่ะป๊า ให้เนียลทำให้ป่ะป๊าพอใจนะ” ตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ที่มือซุกซนปลดเปลื้องกางเกงของแดเนียลออกไปเหลือไว้เพียงแค่เสื้อเชิ้ตตัวบางหมิ่นเหม่
“ถุงยางอยู่ในเก๊ะตรงนั้นครับ”
“ไม่ต้องหรอกครับ”
“เนียลอยากใกล้ชิดน้องซองอู”
!!!
SEONGWOO K.O.
“แน่นไปหมดเลยป่ะป๊า อ๊ะ..” ร่างอวบเบียดตัวลงค่อยๆ เสือกไสกลืนกินแกนกายที่ขยายใหญ่จนคับพื้นที่ ขนาดมีน้ำหล่อลื่นแล้วแต่ขนาดอวบอัดของท่อนเอ็นก็ทำให้ยากเย็น ไหนจะช่องทางสีหวานที่ไม่ได้เบิกทางไว้ก่อนนั่นก็เป็นอุปสรรคเช่นกัน
ไม่ได้ทำกันมาตั้งเกือบสองอาทิตย์นี่นา พอได้ทำทีก็ดันโดนรับศึกหนักซะได้
“อื้อ.. ป่ะป๊า อา.. อ๊า ป่ะป๊า..”
ครางหวิวจนน่าใจหาย
“ป่ะป๊าเรียกเนียลหน่อยสิครับ” พอปรับตัวได้ร่างอวบก็ยกแขนทั้งสองข้างคล้องคอแฟนหนุ่ม อ้าขากว้างแล้วร่อนเอวบดเบียดอย่างเอาใจ ริมฝีปากที่น่ารักน่าเอ็นดูเอาแต่พร่ำเรียกหาป่ะป๊าๆ คนใต้ร่างเองก็แทบจะตายให้ได้
แดเนียลในตอนนี้งดงามราวกับภาพวาดและแน่นอนว่ามันจะเป็นภาพวาดที่ซองอูหวงที่สุดจนเขาอยากเก็บไว้ดูคนเดียวตลอดชีวิต
ผมสีอ่อนพลิ้วกระจายตามแรงขยับขึ้นลง ผิวเนียนภายใต้เสื้อเชิ้ตที่จะหลุดแหล่ไม่หลุดแหล่ขึ้นสีเรื่อๆ เพราะแรงอารมณ์ เหงื่อกาฬหยดพราวยิ่งทำให้ผิวของแดเนียลสวยราวกับสะท้อนแสงได้ แต่สิ่งซองอูชอบที่สุดก็คงเป็นริมฝีปากแดงสดที่ตัดกับผิวขาวของเจ้าตัวได้ดี ริมฝีปากที่องซองอูนั้นคิดว่านุ่มนิ่มและหวานเหมือนกับเยลลี่ที่แดเนียลชอบกินไม่มีผิด
สมบูรณ์แบบ งดงาม น่าถนุถนอมแต่ก็น่ารังแกแรงๆ
“นะครับ เรียกเนียล” พูดไปพลางส่งสายตาเว้าวอน
“อืม.. เด็กดี”
“ฮื่อ.. เรียกเนีย- อ๊ะ!! ป่ะป๊า น-น้อง อื้อ! ลึกไปแล้วครับ.. อ๊า!”
ร่างโปร่งไม่อาจทนกับถ้อยคำยั่วยุต่างๆ ได้อีกต่อไป จากที่เคยตั้งใจว่าจะเป็นฝ่ายถูกคุมก็เปลี่ยนเป็นคนคุมเกมเสียเอง
ทั้งสองคนสอดประสานมือกันแน่น ร่างขาวด้านบนกรีดร้องครางไม่เป็นภาษายามที่ซองอูสวนสะโพกขึ้นมากระแทกกระทั้นอย่างเอาแต่ใจ ยิ่งท่าที่เขาต้องออนท็อปแล้วมันก็ยิ่งลึกเข้าไปใหญ่
แดเนียลเข่าอ่อนทรุดตัวลงทับหน้าอกแข็งของซองอูอย่างยอมแพ้ มือสากกอดรัดเข้าที่สะโพกอวบแน่น ซองอูเอาแต่ใจจนแดเนียลรู้สึกจุกไปหมดแต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกดีเป็นบ้า
ยิ่งแนบหูลงกับอกของคนรักแล้วได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นรัวแบบไปด้วยแล้วยิ่งรู้สึกดี
“อา.. เด็กดีครับ เนียลของพี่”
ซองอูจับคนตัวขาวพลิกกายคว่ำลงโดยที่ส่วนนั้นยังติดอยู่ด้วยกัน แหวกหนั่นเนื้อนุ่มนิ่มแยกออกจากกันเสือกเอวสอบกระทั้นถี่ขึ้นตามแรงอารมณ์ เสียงหน้าขากระทบบั้นท้ายสอดประสานกับเสียงครางน่าอายยิ่งเป็นแรงขับเคลื่อนได้ดี
“ป่ะป๊าครับ อ๊ะ.. อื้อ.. แรงอีก” ภายในกายอุ่นร้อนตอดถี่ยิบ เป็นสัญญาณว่าใกล้จะเสร็จเต็มทีมือขาวจัดการรูดรั้งด้านหน้าของตัวเองไปด้วยก่อนจะปลดปล่อยออกมาเต็มมือของตัวเอง
“อา.. แดเนียล” ซองอูเชิดหน้าสูดปากพลางเอ่ยชื่อคนรักออกมาอย่างที่เจ้าตัวต้องการไม่หยุดหย่อน
ร่างโปร่งถอนเอวออกมาจนสุด กระแทกกลับเข้าไปใหม่สองสามครั้งก่อนจะรั้งสะโพกอวบไว้แน่นฝากฝังไว้ภายในกายขาวจนอุ่นวาบไปทั่วทั้งท้องน้อย บรรจงถอนตัวเองออกเชื่องช้าจ้องมองบั้นท้ายกลมอย่างจาบจ้วงในตอนที่ร่องรอยของความรักไหลลงมาเปรอะตามซอกขาเนียน
“หยุดทำหน้าหื่นเลยนะ เนียลเหนื่อยแล้ว” ร่างขาวนอนแผ่หลา “ขนาดครั้งที่สองยังเยอะจนไหลออกมาเลยครับ เกินไปแล้วนะ”
“ก็ไม่ได้ทำกันนานแล้วนี่ครับ สงสัยต้องทำบ่อยๆ เนียลจะได้ไม่บ่นว่าเยอะ”
“ฮื่อ! แล้วหายงอนเนียลหรือยังครับ”
ซองอูทิ้งตัวลงข้างๆ นอนเท้าคางมองเด็กตัวขาว
“หายดีไหมล่ะครับ?”
“โถ่ ถ้าไม่หายเนียลจะร้องไห้แล้ว เนียลก็ง้ออย่างสุดความสามารถแล้วนะ อย่าน้อยใจสิครับแค่เล่นเกมกากเอง”
ก็เห็นด้วยนะที่ว่าง้ออย่างสุดความสามารถ แล้วก็จะดีมากถ้าไม่บอกว่าซองอูกาก
“พี่ซองอูน่ะ เก่งเรื่องอื่นมากกว่าเล่นเกมอีก”
“เก่งจนเนียลร้องให้ดังๆ เลยเห็นไหม” แดเนียลเขยิบตัวขึ้นประทับจูบที่กลุ่มดาวสามดวงที่เป็นเอกลักษณ์ของแฟนหนุ่มเบาๆ
“เนียล.. ใครสอนให้เนียลพูดแบบนี้ครับ”
“ไม่มี เนียลคิดเองหรอก เขินหรอครับ”
“เปล่า แค่ไม่คิดว่าเราจะพูด”
ไม่เขินหรอก รู้สึกอย่างอื่นมากกว่า..
“ไหนจะเรียกพี่ว่าป่ะป๊าอีก หัวใจจะวาย”
“ชอบก็บอกว่าชอบสิครับป่ะป๊า” ใบหน้าขาวยิ้มน่ารักจนตาหยี
“อย่าพูดบ่อยดีกว่าครับเนียล”
ความอดทนของซองอูเองก็ไม่ได้มากมายเหมือนกัน ถ้าหากตอนนี้เขาหาเรื่องทำต่ออีกสักทีจะดีไหมนะ
“นี่ ไม่ต้องทำหน้าคิดจะหาเรื่องงอนเนียลอีกเลยนะครับ”
“ห้ามงอนพร่ำเพรื่อเพื่อจะให้เนียลง้อแบบนี้ด้วยนะ เข้าใจไหมครับ”
เกลียดนักคนรู้ทัน..
“ครั้งนี้เนียลง้อเพราะว่าพี่ซองอูน่ะดื้อ งอนกันแล้วก็ไม่ยอมกินข้าวฝีมือเนียล เดี๋ยวไปต้มมาม่ากินอีก ไม่ดีต่อสุขภาพเลยนะครับ”
“เข้าใจที่เนียลพูดแล้วใช่ไหมครับ”
ที่
“ครับ เข้าใจแล้วครับ”
“น่ารักที่สุดเลยครับ.. ป่ะป๊า ;)”
“คัง แด เนียล!”
-end
ชิทแชทกันได้ที่ #ฐานทัพองนีเอล เด้อครับเด้อ
